Hesperian Health Guides
مزد برای کفاف زندگی یک حق بشری است
ویکی-سلامتی > رهنمای کارگران برای ایمنی و سلامت > فصل :19کار بسیار زیاد، بسیار سریع، در مقابل دستمزد بسیار کم > مزد برای کفاف زندگی یک حق بشری است
Contents
کمپاین دستمزد پایه در آسیا
برای جذب شرکتهای بینالمللی با قیمتهای پائین، کارخانجات از شهری به شهر دیگر و از یک کشور به کشور دیگر در حرکت اند و به دنبال جاهایی میگردند که قوانین و مقررات در آنها ضعیف است و میتوانند کمترین دستمزد را بپردازند. کارگران در سرتاسر آسیا که از این "مسابقۀ تا پائینترین سطح" خسته شده بودند، گرد هم آمدند تا "کمپاین دستمزد پایه در آسیا" را راه اندازی نمایند.آنها محاسبه کردند که یک کارگر با کار کردن بیش از 48 ساعت در هفته برای حمایت از خانوادۀ خود، چقدر باید درآمد کسب کند. آنها دستمزد پایه را برای تمام آسیا یکسان تعیین کردند تا شرکتهای بزرگ بعد از این به دنبال کمترین دستمزد نباشند. برخی از کارگران و اتحادیهها از این دستمزد پایه "حداقل" استفاده کردند تا با صاحبان و مدیران کارخانجات مذاکره نمایند که دستمزد را بهتر سازند و برندها را برای تغییر سیاستهایی که به جای رفاه کارگران فقط برای کاهش هزینهها تلاش میکنند، تحت فشار قرار دهند.
سازماندهی وقتی ساعات طولانی کار مشکل ایجاد کند
درحالی که وقت بسیار کمی دارید، چگونه میتوانید در مقابل ساعات زیاد کار سازماندهی کنید؟ در اینجا چند ستراتیژی مؤثر وجود دارد:
- زمانها و مکانهایی را بیابید که برای کارگران مناسب باشد و با وظایف آنها در خانه تضادی نداشته باشد. جلساتی را برای روزهای رخصتی کارگران برنامه ریزی کنید. به جای تلاش برای یافتن یک زمان یا مکانی که برای همه مناسب باشد، چندین جلسۀ کوچکتر برگزار کنید. جلسات را براساس شیفت، شغل یا محله سازماندهی کنید.
- سازماندهی خارج از جلسات. با کارگران در جریان وقفههای کاری صحبت کنید. در زمان صرف غذا با گروههای مختلف بنشینید و سایر سازماند دهندگان را تشویق کنید که دوستان جدیدی پیدا کنند. قبل یا بعد از کار با کارگران ارتباط برقرار کنید – در موتر انتقال عمله، در گردهم آییهای اجتماعی یا در محلههایی که کارگران در آن زندگی میکنند.
- زنان را شامل سازید. از آنجایی که زنان اغلب در "شیفت دوم" برای مراقبت از خانوادۀ خود کار میکنند، گاهی اوقات شمولیت آنها مشکلتر است. در جلسات امکان مواظبت از اطفال و همچنان غذا و نوشیدنی را فراهم سازید تا اشتراک زنان در آن آسانتر شود.
کارگران برندۀ یک روز رخصتی میشوند
ما کفشهای برند "نایک" را در کارخانۀ سینوتکس در سریلانکا تولید میکنیم. رئیس از ما خواسته بود که 7 روز در هفته کار کنیم بدون هیچ روز رخصتی، حتی باوجودی که قانون کار در سریلانکا به ما اجازه میداد که یک روز در هفته مرخصی داشته باشیم.وقتی اتحادیه و سایر اعضای شورای کارگری روز مرخصی حق ما را خواستند، رئیس آن را رد کرد!
ما به همه کارگران در مورد قانون و آئین نامۀ رفتاری کمپنی "نایک" گفتیم که در آنها آمده است ما حق داریم هر هفته 1روز مرخصی داشته باشیم. ما سازمان یافتیم و تهدید کردیم که رفتار رئیس را به "نایک" گزارش میدهیم. مفتش مالی "نایک" از کارخانۀ ما بازدید کرده بود و امتیاز خوبی به آن نداده بود، بنابراین رئیس نمیخواست امتیاز بیشتری از دست بدهد. او از این میترسید که قرارداد "نایک" را از دست بدهد، بنابراین پس از 1ماه مبارزات انتخاباتی، موافقت کرد که هفتمین روز هفته را به ما رخصتی بدهد.
برخی از کارگران از این که روز یکشبنه رخصت هستیم خوشحال شده اند، اما برخی از آنها خوشحال نیستند زیرا دستمزدها هنوز بسیار پایین است. قرار شد برای افزایش دستمزد سازماندهی کنیم!
مبارزه برای ساعات کار منصفانه و دستمزد بهتر
در کارخانههایی که کارگران برای آن مبارزه کرده اند و به یک قرارداد جمعی دست یافته اند، اغلب میتوانند برای بهترشدن دستمزد و منصفانه شدن ساعات کاری چانه بزنند. تشکیل اتحادیه یا انجمن کارگری اغلب بهترین راه برای گرفتن یک قرارداد جمعی خوب، اضافه کاری خوب و دستمزد منصفانه است.
قوانین کار را اجرایی سازید
قوانین کار در بسیاری از کشورها محدودیتهایی را برای ساعات کار و اضافه کاری تعیین میکند. متأسفانه ممکن است بسیاری از کارخانجات صادراتی بخصوص در ساحات ویژۀ فرآوریهای صادراتی از این قوانین مستثنی شوند. چه این قوانین در مورد کارخانۀ شما اعمال شود یا نه، یک کمپاین برای ساعات کاری منصفانه ممکن است فشار کافی را وارد کند تا کارخانه به آنها احترام بگذارد.
اگر قوانین کار ضعیف است یا در مورد دستمزد یا ساعات کار قانون وجود ندارد، کمپاین شما ممکن است دولت را تحت فشار قرار دهد تا قوانینی برای حمایت از کارگران و محدود کردن ساعات کار ایجاد و تصویب کند. توافقنامههای بینالمللی که کشور شما در مورد ستندردهای کار و حقوق بشر امضاء کرده است، میتواند برای کمپاین شما مفید باشند، حتی اگر ستندردها اجرا نشده باشند. به ضمیمۀ الف: قوانین و مبارزه برای کار شایسته، سالم و منصفانه مراجعه کنید.
کمپاینهای اجتماعی
 |
 |
 |
کارگرانی که فابریکات خود را سازماندهی میکنند اغلب با پیوستن به گروههای اجتماعی و سازمانهای غیردولتی (NGOs)، مانند گروههای زنان، گروههای مذهبی، گروههای محیط زیست یا حقوق بشر، تقویت میشوند. بحث در مورد مشکلات جامعه ناشی از دستمزد پایین و ساعات زیاد کاری میتواند به ایجاد حمایت از کارگران و ایجاد نظریاتی برای بهبود شرایط برای همه افراد جامعه کمک کند. از فعالیت "اما چرا؟" که در صفحۀ 20 برای کمک به کشف مشکلات و راه حلهای اساسی آمده است، استفاده کنید. گروههای کارگری و اجتماعی انواع مختلفی از پروژهها را سازماندهی کرده اند.
- کلینیکهای کمک حقوقی: این کلینیکها دارای کارکنانی از وکلای مدافع رضاکار و دانشجویان رشتههای حقوق میباشند و مشاورۀ حقوقی رایگان در مورد بسیاری از مسائل، بخصوص تخلفات قانون را ارائه میدارند.
- مواظبت از اطفال، فعالیتهای بعد از مکتب و تدریس خصوصی با قیمت کم: آنها اطفال را ایمن نگه میدارند و به آنها آموزش میدهند، حتی اگر شما اضافه کاری ویا کار شبانه داشته باشید.
- مکاتب رایگان بزرگسالان، شبانه ویا در روزهای رخصتی: آنها آنچه را بخواهید بیاموزید به شما یاد میدهند و زمانی که شما فارغ هستید در دسترس هستند.
- مواظبت صحی جامعه و رجعتدهیها: آنها دریافت مواظبتهای صحی و طبی را برای شما آسانتر و کم هزینهتر میسازند.
- بازارهای شبانه، باغهای اجتماعی و خریداری غذا به صورت عمده: آنها میتوانند به شما کمک نمایند تا مصارف خویش را کاهش دهید و غذاهای مفید و مغذی بیشتری بخورید.
- فعالیتهای فرهنگی: آنها میتوانند به شما کمک نمایند تا با سایر کارگران ارتباط برقرار کنید و از زندگی بیشتر لذت ببرید.
کمپاینهای بینالمللی
از آنجایی که کارفرمایان و برندها محصولات تولیدی خود را در سرتاسر جهان به فروش میرسانند، بسیاری از سازمانهای کارگری، گروههای موجود در سایر کشورها را در کمپاینهای شان برای افزایش دستمزدها، وادار ساختن شرکتها به پرداخت دستمزدها و مزایای دیگری که باید به کارگران بدهند و به رسمیت شناختن اتحادیههای شان، شامل میسازند (آیا راه اندازی یک کمپاین بینالمللی کمک کننده است؟)
چگونه در برابر اضافهکاری اجباری پیروز شدیم
کارگران سایر کارخانههای لباس و پوشاک از ما میپرسند که چگونه توانستیم این آزادی را داشته باشیم تا ساعت 4:30 بعد از ظهر کارخانه را ترک کنیم و اضافه کاری اجباری نداشته باشیم. وقتی مردم متوجه میشوند که ما اتحادیۀ خودمان را سازمادهی کردیم و موفق بوده ایم، احساس میکنند که میتوان برای شرایط بهتر مبارزه کرد و میخواهند بدانند که ما چگونه این کار را انجام دادیم.
شریک ساختن تجربیات با سایر کارگران
<ما در کارخانههای "چوی شین و سیما تیکستایلز" در گواتیمالا کار میکنیم. هردوی این کارخانهها متعلق به یک شرکت کوریایی هستند و دقیقاً در کنار یکدیگر قرار دارند. افراد زیادی در آنجا در شرایط بدی کار کردند. علاوه بر معاش و دستمزد کم و رؤسای پست فطرت، آنها همچنان ما را مجبور مینمودند تا اضافه کاری کنیم، حتی اگر نمیخواستیم.
برخی از ما خارج از محل کار دورهم جمع شدیم تا در مورد شرایط فابریکه صحبت کنیم. ما در مورد همه چیز صحبت کردیم، از نحوۀ برخورد روسا با ما در محل کار، از میزان دستمزدی که به ما پرداخت میکنند، تا این که چند وقت یکبار مجبور به اضافه کاری میشویم. بعد از آن که همه فرصت صحبت کردن پیدا کردند به این نتیجه رسیدیم که بزرگترین مشکل ما اضافه کاری اجباری و معاش کم است
سازماندهی یک گروه کارگری
<در ابتدا اکثر ما نمیخواستیم علیه رئیس اقدامی انجام دهیم زیرا میترسیدیم وظیفۀ خود را از دست بدهیم. اما وقتی متوجه شدیم که اضافه کاری اجباری در گواتیمالا غیرقانونی است، شروع به سازماندهی گروههای کوچکی از کارگران در محلات خارج از کارخانه نمودیم. بعد از 1 سال، 1250 کارگر از دو کارخانه را سازماندهی کرده بودیم. همۀ ما توافق کردیم که یک اتحادیۀ مستقل تشکیل دهیم.
جلب توجه به مشکل
ما جامعه را از اتفاقاتی که در کارخانه میافتاد آگاه ساختیم. کارفرمایان با تهید به مرگ، خشونت، رشوه و حتی تجاوز برای ترساندن رهبران و شکستن اتحاد ما پاسخ دادند. دو بار ناظران گروههای صنفی خارج از اتحادیه را برای تهدید و حمله به ما هدایت کردند مگر ما در جامعه حمایت و محافظت جامعه را پیدا کردیم.
ارتقاء حمایت ملی و بینالمللی
<اتحادیۀ ما با سایر اتحادیهها و سازمانهای دیگر در گواتیمالا و سایر کشورها تماس برقرار نمود. به برندها نامه نوشتیم. آنها به رئیس فشار میآوردند تا شرایط کاری ما را بهبود بخشد. برای حفظ مشتریانش، رئیس مجبور شد که با ما قراردادی امضاء کند و اتحادیۀ ما را تأیید کند.
فشار برای تعمیل قانون
اما رئیس دوباره به آزار و اذیت رهبران اتحادیه پرداخت و تهدید میکرد که کارخانه را بسته میکند و به چین میرود. اما ما به کار و سازماندهی ادامه دادیم. پس از 2 سال مبارزه، دولت از جانب سازمانهای داخلی، ملی و بینالمللی برای اجرایی ساختن قانون تحت فشار قرار گرفت. دولت به صاحب کارخانه گفت که باید با ما قرارداد جمعی امضاء کند، کارگران اخراج شده را دوباره استخدام کند و به شکایات ما رسیدگی نماید.
کمی برد، کمی باخت
اگرچه دستمزد ما افزایش یافت و دیگر اضافهکاری اجباری نداشتیم اما همچنان با رئیسی که از اتحادیهها متنفر است و تهدید به توقف کار و تغییر محل کارخانهها میکند، مبارزه میکنیم. اما افتخار میکنیم که جزء اولین اتحادیههایی در گواتیمالا هستیم که یک قرارداد جمعی داریم!
برای توضیح گام به گام در مورد طرز سازماندهی یک کمپاین، به برنامهریزی کمپاینها در رابطه به مهمترین مشکلات.