معلولیت چیست؟

ویکی-سلامتی > رهنمای صحی برای زنان دارای معلولیت > فصل اول1: معلولیت و جامعه > معلولیت چیست

در این فصل:

 

در این فصل:

بسیاری زنان دارای معلولیت اصطلاحات ناتوانی، اختلال یا آسیب دیدگی را در مورد محدودیتهای خاص خویش بکار میبرند. این محدودیتها میتوانند شامل حالات نابینایی، ناشنوایی و حالاتی باشد که حرکت کردن و حرف زدن در آن مشکل یا ناممکن است، حالاتی که آموزش و درک را مشکل میسازند و حالاتی که میتوانند سبب اختلاجات گردند.

یک زن دارای معلولیت ممکن است به روش متفاوتی نسبت به یک زن بدون معلولیت حرکت کند، ببیند، بشنود یا بیاموزد و درک نماید. ممکن است طرز رسیدگی یک خانم دارای معلولیت در زندگی روزانه، برای ارتباط برقرار کردن و مفاهمه نمودن، غذا خوردن، حمام نمودن، لباس پوشیدن، از حالت غلطیده برخاستن و یا طفل خود را نقل دادن یا غذا دادن، متفاوت باشد. تطابق و توافق با محدودیت هایش یک جزء عادی زندگی اش است.

کیفیت پائین زندگی ما از سبب آسیب دیدگی ما نیست، بلکه علت آن اصول موجود اجتماعی است. راه حل آن نیز به بدن ما وابسته نیست.

علی الرغم تواناییهایی که هر خانم در پیدا کردن راه حلهایی برای مشکلات ناشی از معلولیت خویش دارند، آنها همچنان به موانع اجتماعی، فزیکی، فرهنگی و اقتصادی مواجه میباشند که هر یک از این موانع میتوانند آنها را از دستیابی به مواظبتهای صحی، تعلیم و تربیه، آموزش حرفه و استخدام شدن باز دارد.

گرایشها موانع را ایجاد میکنند

گرایشها و نظریات نادرست در مورد این که چه کاری را یک خانم دارای معلولیت انجام داده میتواند یا انجام داده نمیتواند، ممکن است یک زن دارای معلولیت را از پیش بردن یک زندگی کامل و صحتمند ویا سهمگیری در زندگی اجتماعی مانع شود. آنها مزید بر معلولیت وی شده، موانعی را ایجاد میکنند که مانع تعلیم و تربیه و کار وی شده و او را از داشتن حیات اجتماعی باز می دارند.

بسیاری زنان دارای معلولیت مخفی هستند. ما در فعالیت های اجتماعی شامل ساخته نمیشویم زیرا مردم فکر میکنند که منفعت ما برای جامعه کمتر است و نظر به زنان غیر معلول ارزش ما کمتر است.

طور مثال، معلمی به این عقیده است که چون یک دختر نابینا است، بنا ًء نمیتواند بیاموزد. مگر عدم توانایی دختر در شنیدن و دیدن اصل مشکل نیست. یک دختر نابینا میتواند با شنیدن و استفاده از دیگر حواس خود مانند بویایی و تماس بیاموزد. در صورتی که کتاب هائی با نوشتههای برجسته یا بریل و یا ثبت معلومات در کستهای صوتی داشته باشد، حتی میتواند بهتر بیاموزد. و دختری که ناشنوا است میتواند بیاموزد در صورتی که دیگران زبان اشاره و روشهای بصری تدریس را استفاده نمایند.

یک خانمی که نمیتواند راه برود این توانائی را خواهد داشت که از یک وسیلۀ نقلیه بسیار خوب استفاده نماید و قادر خواهد بود که کسب عاید نموده و خانوادۀ خود را کمک کند. اما اگر خانوادۀ خانم و جامعه از شیوۀ حرکت کردن خانم خجالت می کشند و از وی میخواهند که خود را در گوشۀ پنهان نماید، این احساس شرم و ننگ آنها است که خانم را معلول و ناتوان میسازد.

تمام جوامع شامل افرادی با بعضی اختلالها یا معلولیتها میباشند. این یک حالت نورمال است. اما این موضوع نورمال نیست که شخصی به سبب اختلالی که دارد قربانی تبعیض شده و بیرون رانده شود، این معلول ساختن و ناتوان ساختن است!

ما با معلولیت خود کنار میآییم، اما صرف شما میتوانید تبعیض اجتماعی را که بر ضد ما اعمال میشود، توقف دهید.

ممکن است که از سبب آسیبی که به ما رسیده وضع مساعدی نداشته باشیم، مگر صدمۀ بیشتر از محدودیتهایی بر ما تحمیل میشود که توسط گرایشها و موانع اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و محیطی مقابل اشتراک ما در جامعه وجود دارد.

ما در مورد زندگی خود خود ما تصمیم میگیریم. ما نمیخواهیم مواظبت و دستگیری ناخواسته را قبول نماییم.

معلولیت یک بخش طبیعی زندگی است

همیشه یکتعداد افراد با اختلالهایی تولد خواهند شد. و همیشه حوادث و مریضیها وجود خواهد داشت. مگر دولتها و جوامع میتوانند کار کنند تا علتهای اجتماعی معلولیت را تغییر دهند، محدودیت هایی که بر افراد دارای معلولیت توسط گرایشها و موانع اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و فزیکی بر سهمگیری آنها در جامعه تحمیل میشود. صحت فزیکی و روانی زنان دارای معلولیت زمانی بهبود خواهد یافت که جامعه دسترسی را بهتر سازد، پیش داوریها و تبعیضات را به چالش بکشند و فرصتهای کاری را برای آنها ایجاد کنند.

زنان دارای معلولیت در بنگلور هند راه را نشان میدهند

در شهر جنوبی بنگلور هند، چهار زن جوان داری معلولیت فزیکی – شاهینه، نوری، دیواکی و چاندراما- وسایل کمکی بازتوانی را برای سایر زنان ساخته و به آنها تطابق میدهند. آنها در "کارگاه کمکهای بازتوانی توسط زنان دارای معلولیت" کار میکنند. این کارگاه در سال 1997 توسط 8 زن دارای معلولیت ایجاد شده بود که توسط یک موسسه غیر انتفاعی – غیر دولتی بنام Mobility India آموزش دیده بودند تا کمک کنندههای حرکی را بسازند.

هرچند قبل از شروع کار این زنان تسهیلات دیگری نیز موجود بود، مگر تنها تکنیسنهای مرد موجود بودند تا اندازه گیری نموده و وسایل کمکی را بسازند و زنان دارای معلولیت تمایل نداشتند که به آنها مراجعه نمایند. آنها از این شرم داشتند که به مردان اجازه دهند اندام آنها را اندازه گیری نموده و وسیلۀ کمکی را به اندازۀ آنها ساخته یا وصل نمایند.

از این سبب بسیاری زنان وسایلی را که میتوانست آنها را در حرکت کردن کمک نماید استفاده نمیکردند. "کارگاه کمکهای بازتوانی توسط زنان" حالا انواع زیادی از وسایل کمکی بازتوانی را برای پا، مفصل بند پا و مفصل زانو میسازد. اینها شامل عصای زیربغل ،Walker، بوتها، کمربندها و اتلها و همچنان اعضای مصنوعی میشود. با افزایش اعتماد به نفس و مهارت زنان در "کارگاه کمکهای بازتوانی توسط زنان"، آنها شروع نمودند به ارائه خدمات برای سازمانهای دیگری که برای زنان دارای معلولیت کار مینمودند. و حالا برعلاوه خدمات را برای چندین شفاخانه و معاینه خانههای خصوصی داکتران در بنگلور – هند عرضه میدارند.

زنان مواد را برای ساختن وسایل کمکی تسلیم میشوند، ثبت و راجستر مراجعه کنندگان را انجام میدهند، ویزیتهای منظم تعقیبی را انجام میدهند و تجارت خود را مدیریت مینمایند. "کارگاه کمکهای بازتوانی توسط زنان" همچنان دیگر زنان دارای معلولیت را تشویق مینمایند تا با ایشان تکنیسین یا اهل فن شوند و آنها را آموزش میدهند تا وسایل کمکی بازتوانی و اعضای مصنوعی را ساخته و ترمیم نمایند. اینکار مساوات را برای زنان دارای معلولیت تشویق مینماید، بخصوص زنانی که توسط خانوادههای شان ترک شده اند و علاوتاً به آنها وسیلۀ امرار معاش فراهم میشود.

منابع و فرصتها

ا داشتن منابع بیشتر، به ما توجه شده، صدای ما شنیده شده و کنترول بیشتری بر زندگی خود خواهیم داشت.

در یکتعداد زیاد جوامع، زنان منابع و فرصتهای کمتری نسبت به مردان دارند. این عدم تساوی بین زنان و مردان در افراد دارای معلولیت نیز واقعیت دارد.

چوکیهای چرخدار، اعضای مصنوعی، صنوف زبان اشاره، لوحهای بریل (که زنان نابینا را کمک مینماید تا بخوانند) و دیگر منابع اغلب برای زنان دارای معلولیت نسبت به مردان دارای معلولیت قیمتیتر و کمیابتر است. بدون این نوع کمکها، زنان و دختران دارای معلولیت بسیار مشکل خواهند داشت تا تعلیمات لازم را حاصل نموده و کاری برای خود انجام دهند. در نتیجه کمتر توانایی آنرا خواهند داشت تا وظیفه داشته باشند، تا بر زندگی خودشان کنترول داشته باشند و تا بتوانند سهم فعالی در زندگی اجتماعی شان داشته باشند.

موانع فزیکی

بسیاری زنان دارای معلولیت نمیتوانند از تسهیلات اجتماعی، بانکها ویا شفاخانهها استفاده نمایند زیرا بیشتر تعمیرها راهروهای باسطح مایل و کتارههای دستگیره دار برای معلولان، آسانسور ویا لیفت ندارند. موانع فزیکی رفتن و حرکت کردن در تسهیلات را به زنان دارای معلولیت به تنهایی و بدون کمک دیگران مشکل میسازد. هرگاه زنان در اثر این گونه موانع متوقف گردند، آنها اغلب نخواهند توانست غذای خوب گرفته، تمرین کافی نمایند ویا مواظبتهای صحی مورد نیاز را حصول نمایند.

بسیاری مردم بشمول کارکنان صحی ممکن است به این عقیده باشند که اگر یک زن که چوکی چرخدار استفاده میکند نمیتواند داخل یک تعمیری شود که تنها زینه دارد، باید این خانم بیاموزد که پا بندها را بپوشد ویا عصای زیربغل استفاده نماید ویا کسی را داشته باشد که او را نقل دهد. این معلولیت خانم نه بلکه موانع فزیکی است که داخل شدن وی را به تعمیر ناممکن میسازد. اگر سطح مایل وجود داشته باشد خانم دارای معلولیت میتواند چوکی چرخدار خود را بداخل تعمیر براند و مشکلی نخواهد بود.

من یک مادر هستم با معلولیت فزیکی ویک پسر دارم که او هم معلولیت فزیکی دارد. هر دفعه که ما به رستورانت و بازار ویا هرجایی که میرویم، ما مجبور هستیم که از زینهها بالا و پائین شویم. این حالت توجه زیادی را به ما جلب مینماید. این واقعاً ذلیل کننده است و به ما این احساس را میدهد که انسانهای کمتری هستیم.

زنان دارای معلولیت حق دارند تا موانع اجتماعی و فزیکی برطرف ساخته شود.

کارکنان انکشاف به قریهها میآیند، آنها با پروژههایشان میآیند و با زنان آنجا کار مینمایند، تمام زنان قریه. و خانم دارای معلولیت .... او همچنان یک خانواده را سرپرستی میکند. آنها روی یک پروژه تهیه آب آشامیدنی کار مینمایند که برای خانم دارای معلولیت قابل دسترسی نیست. و این خانم نیز میخواهد که از این بمبه آب بگیرد.

و آنها هیچ به فکر این خانم نیستند. - "از یک خانم از زیمبابوی که درسومین کنفرانس در مورد زنان در نایروبی در سال 1985 اشتراک نموده بود".